Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat de titel bij deze foto niet van mij komt maar van mijn grote voorbeeld Michiel Hendryckx (https://www.michielhendryckx.be/). Hij gebruikte deze uitspraak als titel voor zijn boek dat in 2007 bij Manteau werd uitgebracht. Niet alleen de beelden maar ook de teksten nodigen uit tot reflectie en poëzie.

Toen ik als twaalfjarige een eenvoudig fototoestel kreeg van mijn ouders, gaf de verkoper het advies om er op te letten dat bij een opname de zon in mijn rug zat. Hoe logisch dit ook klonk, ik snapte er toen geen jota van. In elk geval was met dit apparaatje het fundament van een creatieve hobby gelegd. Kritisch als ik was, was ik absoluut niet tevreden met de resultaten van dit banaal toestel. Ik beklaagde mij bij mijn vader en die kocht voor mij een heuse spiegelreflexcamera. Dat was een behoorlijk ingewikkeld ding omdat er geen enkele vorm van automatisatie in stak. Scherpstellen, diafragma instellen en sluitertijd kiezen moest allemaal manueel gebeuren. Met de  hulp van een paar boeken uit de bibliotheek begon ik te experimenteren. Zo ontdekte ik langzamerhand dat door de  kracht van het licht te bemeesteren, het mogelijk is om een interessante foto te maken van een ogenschijnlijk banale situatie.

Inderdaad, het mooiste licht is tegenlicht… als je weet hoe je er moet mee omgaan.   

Wij mensen hebben de neiging te geloven dat wij intelligenter zijn dan de andere diersoorten. Waarschijnlijk is dit omdat wij, mensen, geloven dat wij

• over efficiëntere cognitieve bekwaamheden beschikken

• een complex taalsysteem hanteren om te communiceren en te leren

• technologie hebben gecreëerd om lastige taken van ons over te nemen

• in staat zijn abstracte concepten zoals symbolen te gebruiken om ideeën en informatie te delen zoals dat gebeurt met artistieke expressie

Een combinatie van deze onderscheidende factoren ontwaar ik in zelfportretten. De homo sapiens is immers de enige diersoort die in staat is om zelfportretten te maken. Ik vermoed dat het zelfportret aanvankelijk een methode van zelfonderzoek is geweest sinds mensen voor het eerst naar hun eigen spiegelbeeld in een plas water staarden. Met de uitvinding van de spiegel ontstond een nog sterkere fascinatie om de eigen contouren vast te leggen. Met een nog grotere fascinatie kan je in Washington de National Self-Portrait Collection bezoeken in de Smithsonian's National Portrait Gallery  https://npg.si.edu/.

Dit brengt mij tot de vraag “Wat zet een mens aan om een zelfportret te maken?”. Vanuit praktische overwegingen zullen schilders de intentie hebben om nieuwe technieken te testen. Om eigenaarschap aan te tonen kan je met een zelfportret, letterlijk en figuurlijk een handtekening aanbrengen. Om jezelf en de interactie met de omgeving in vraag te stellen, kan je vertrekken vanuit een zelfportret. Om in de toekomst een herinnering te hebben aan het verleden kan je een (zelf)portret (laten) maken. Kortom met een zelfportret geef je jezelf en anderen de kans om je fysieke en emotionele persoonlijkheid van het moment te bestuderen.

Als kunstliefhebber ben ikzelf niet zeer geneigd om een zelfportret te maken. Ten andere, mijn plastische vaardigheden laten het gewoon niet toe. Echter, geholpen door een fotocamera gebeurt het wel eens dat ik me laat portretteren zoals dat is gebeurd in het Musée Rodin te Parijs en op de South Bank te Londen. Als de toevallige lezer / aanschouwer van deze prenten de kans wilt nemen om mijn fysiek en emotionele persoonlijkheid van deze momenten te bestuderen en te beschrijven, dan kan dit door hier te klikken.

We ontmoetten deze muzikant in Matera, Zuid-Italië. Deze stad geniet bekendheid vanwege de Sassi: een wijk met huizen die zijn uitgehouwen in de bergen. In 1952 woonden er nog 15000 mensen. In datzelfde jaar verbood de Italiaanse regering de bewoning omwille van erbarmelijke hygiënische en sanitaire omstandigheden.

Op het hoogste punt van de Sassi staat de kathedraal uit 1230. Behalve deze kerk vinden we in Sassi nog 155 grotkerken.

In de hoop veel appreciatie te ontvangen in de vorm van cash geld heeft de naamloze muzikant post gevat op een plaats waar veel toeristen langs komen. Hij speelt klassieke muziek die perfect versterkt wordt door de akoestiek van de stenen ruimte.

Zelf durf ik ook wel eens een gitaar ter hand te nemen om mij muzikaal uit te drukken. Zelfs met de weinige speelervaring die ik heb, voel ik plaatsvervangend hoe oncomfortabel het is om in kleermakerszit steun te zoeken tegen een koude muur. Je zou verwachten dat op de muur de namen van muzikanten en componisten zijn geschreven. Bij nader inzicht blijken het namen van koks en kokkinnen te zijn, gecombineerd met namen van groenten.

De klanken van de gitaar brengen het gevoel van eenzaamheid over op mij. De eenzaamheid van de muzikant gezeten in een kleine hoekje onder aan een muur waarop koks vermeld staan. Een muur in een prehistorische stad met 155 grotkerken en een kathedraal.

Als je naar Toscane afreist is Cortona een parel van een stadje die je niet mag missen. De van oorsprong Etruskische stad ligt in de bergen van de provincie Arezzo. De stad wordt gekarakteriseerd door een omringende muur, een aantal oude kerken en talloze kleine straatjes waar gelukkig gemotoriseerd verkeer verboden is.

Ik laat me blind geleiden door de rust, de lentezon en de steile paadjes die naar god-weet-wat leiden. Dit mag letterlijk genomen worden want een kerk is nooit ver uit buurt. Zo zie ik aan het eind van deze kruisweg de Sint-Margareta basiliek verschijnen. Dit heiligdom ontleent zijn naam en faam aan de heilige Margarita van Cortona (ca. 1250-1297), “de patrones van alle berouwvolle zondaars…”.

In werkelijkheid was Margareta de concubine van een kasteelheer uit Montepulciano. Toen de beste man kwam te sterven, trok Margareta zich terug bij de Franciscanen van Cortona. Sindsdien is zijn de beschermheilige van de prostituees.

We schrijven 5 september 2008. Het belooft een mooie zomeravond te worden in het Koning Boudewijnstadion te Brussel waar de 32ste editie van de Memorial Van Damme plaats heeft. De ambiance in het stadium is fantastisch. Veel mensen zijn gekomen om Usain Bolt de 100 m te zien lopen. Ik ben in gesprek met de persoon naast mij en ik heb niet in de gaten dat de sprint is ingezet. Ik besef dat ik minder dan 10 seconden heb om mijn fototoestel in te stellen en een paar foto’s te nemen van het gebeuren. De heren op de piste lopen inmiddels aan een gemiddelde snelheid van 36 km/u. Ik probeer met de niet adequaat ingestelde camera te volgen, te kadreren en af te drukken op het moment dat de sprinters over de finish gaan. Het resultaat is een dynamisch, kleurrijk beeld van atleten wier benen lijken in cirkels te draaien. Usain 'Lightning' Bolt wint de wedstrijd en het scorebord laat zien dat hij slechts 9,77 seconden nodig had om de 100 m te overbruggen.

Diezelfde avond nam Kim Gevaert definitief afscheid van de atletiekscene. De organisatoren hadden voor deze gelegenheid een korte huldiging voorzien waarbij Koen en Kris Wouter een voor de gelegenheid aangepaste versie van hun “Nobelprijs” hitsingle brachten. The Lightning Bolt stond er wat onwennig heupwiegend bij.

Volterra ligt boven op een heuveltop. Dat maakt dat je altijd wel wat wind voelt. Achter een paar verborgen hoekjes ligt er ongewoon veel wit stof op de grond. Dit stof is wat overblijft als albast bewerkt wordt. Volterra is namelijk de enige plek in heel Italië waar albast gewonnen wordt. Deze zachte, kalkachtige steensoort wordt door Roberto Chiti en Giorgio Finazzo in het Alab' Arte atelier bewerkt tot prachtige beelden. Alles in het altelier is bedekt met een dikke laag van het witte stof. Giorgo weet precies hoeveel druk hij moet zetten op de vijlen en beitels om van een ruw stuk steen een prachtig levensecht beeld te maken.

Maar liefst veertien torens domineren de skyline van San Gimignano. Deze zijn tussen de 12e en 14e eeuw door rijke families opgetrokken met de bedoeling van het familieprestige te manifesteren. Ergens tussen de torens hebben vier heren strategisch postgevat om de toeristen te observeren. De heren lijken er hun plezier in te hebben de mensen te zien flaneren en hebben er duidelijk een mening over. Tijdens het ontwikkelen van de foto begint mijn nieuwsgierigheid op te borrelen en zoek ik naar antwoorden in het beeld.

Het viermanschap zit duidelijk in de tribune. Een tribune van twee rijen. Op de tweede rij, zeg maar achteraan, zit de oudste van het gezelschap. Zoals hij daar zit, hoort hij waarschijnlijk niet goed wat de mannen op de eerste rij zeggen. Met zijn gekruiste armen en benen bevestigt hij de afstandelijkheid.

In het midden van de eerste rij zit centraal een man lang uitgezakt in de stoel. Met half dichtgeknepen ogen houdt hij zijn kin vast en oordeelt. Met zijn rechter been nonchalant over zijn linker knie zit hij comfortabel en onaantastbaar. Hij voelt zich veilig omringd door drie kornuiten en geniet van het tafereel dat zich voor hem uitrolt.

Links op de eerste rij zit de man met de afhangende snor. Hij is ietwat corpulent en claimt daarom meer plaats door zijn voeten wijd uit elkaar te zetten. Zijn linker hand houdt twee vingers van zijn rechterhand vast. Met zijn postuur, zijn houding en zijn snor straalt hij kritische zelfzekerheid uit. Alsof hij het niet eens is met het oordeel van de man in het midden.

Rechts op de eerste rij zit een ogenschijnlijk onbeholpen man. Hij heeft nagelaten de knoop van zijn colbertje los te maken waardoor het jasje omhoog kruipt tot boven de bult van zijn buik. Hij laat een sjofele indruk na. Of hij is vermoeid van het lange tijd toeristen te observeren.

Ik ben blij één van de toeristen te zijn die de heren hebben zien voorbij wandelen.

In 1996 verscheen de bestseller "Under the Tuscan Sun" van de Amerikaanse auteur Frances Mayes. Het boek dat in 2003 verfilmd werd speelt zich af in Cortona. Het is niet door het boek, noch door de film dat Cortona in mijn top 10 van favoriete plaatsen staat. Het is vooral door de ligging, de authenticiteit, het 15de eeuws karakter van de architectuur en de serene sfeer in combinatie met het Toscaanse licht dat Cortona mijn hart heeft gestolen.

Tijdens de jacht op fotowaardige taferelen die mijn verbeelding prikkelen en gedreven door de goesting in een espresso valt mijn blik op deze bar/barista. Met de kritische ingesteldheid ten aanzien van wat ik in mijn lijf stop, evalueer ik de kansen dat ik hier een goede espresso krijg. Doorgaans zit je wel goed in Italië als het op espresso aankomt. Het enige zichtbare kwaliteitscriterium dat mijn beoordelingsvermogen en mijn beslissing bepaalt is de espressomachine. In dit geval gaat het om een La Cimbali. De barista, werkloos, leunt met zijn rechter arm op de machine en onderstreept aldus onbewust het citaat op de display : L’espresso « Quello Buono » si beve solo al bar. Dit betekent « De espresso "Quello Buono" kan enkel aan de bar gedronken worden ». Daar ben ik het overigens helemaal mee eens want een koffie moet heet en sterk zijn. Als de koffie, van zodra hij in het kopje is geperst, eerst nog een paar tientallen meters tot bij de consument moet gebracht worden, verliest hij de ideale temperatuur.

Deze in Parijs geschoten foto bulkt van aspecten van de Franse cultuur. We bevinden ons op een steenworp afstand van het Place des Vosges, op het kleine Place du Marché Sainte Catherine.

Meteen valt de aftandse Citroën HY camionette op met een publiciteit voor het Restaurant du Marché. Dit type lichte vrachtwagen werd voor het eerst aan het publiek voorgesteld in 1947. Een aantal bijzonderheden maakten van deze “camionette” een icoon: in tegenstelling tot bijna alle andere auto’s had de HY voorwielaandrijving, de motor hing half voor de vooras en de wielen waren geplaatst op de hoeken van het koetswerk. Eén van de meest opvallende eigenschappen van de HY is het gewelfde plaatwerk. Door deze welvingen werd de auto ook wel liefkozend ‘ribbel-bus’ genoemd. Het voordeel van de ribbels zit hem in de stevigheid zonder dat de structuur zwaarder of duurder is. Dankzij de lage vloer had de HY een stahoogte van bijna 1.80 meter. Achterin had de auto een ruime ingang, en aan de zijkant kon je een klep open maken en klaar was je kraam! In België werd de auto lange tijd gebruikt als frietkot.

Links van de Citroen HY kan je onmogelijk de vermiljoenrode gevel van de parfumerie Marie Antoinette negeren. Om welke reden geeft iemand zijn winkeltje in Parijs de naam Marie Antoinette? Marie Antoinette was de koningin van Frankrijk tijdens de late 18e eeuw. Ze was getrouwd met koning Lodewijk XVI en had een grote invloed op de Franse hofcultuur, waar ze een reputatie opbouwde als extravagant en weinig begaan met de arme bevolking. Hoewel ze aanvankelijk populair was bij het Franse volk, veranderde dit tijdens de Franse Revolutie, toen de bevolking woedend was over de hoge belastingen en de economische crisis die het land teisterde. Marie Antoinette werd algauw beschouwd als een symbool van de decadente monarchie en werd beschuldigd van het uitgeven van geld aan luxueuze zaken zoals paleisrenovaties en kleding, terwijl het volk leed onder armoede en hongersnood. Ze werd uiteindelijk gearresteerd en berecht voor hoogverraad en samenzwering tegen de republiek. Op 16 oktober 1793 werd ze onthoofd onder de guillotine in Parijs. Haar dood wordt gezien als een belangrijk keerpunt in de Franse Revolutie en haar lot heeft bijgedragen aan de ondergang van de Franse monarchie en de opkomst van het republikeinse Frankrijk.

Nader onderzoek leert echter dat de parfumerie met de rode gevel niet is genoemd naar de Franse voormalige koningin. De werkelijkheid is dat  Antonio de Figueiredo in 2008 zijn oog liet vallen op deze voormalige schoenmakerswerkplaats en ze omdoopte tot "marie antoinette” als eerbetoon aan zijn grootmoeder die haar eigen geuren creëerde. Antonio biedt er een "olfactorisch rendez-vous" aan waarbij hij zijn klanten, bij het nuttigen van een glas champagne, laat reizen en dromen met zijn bijzondere verhalen.

Fuerteventura is na Tenerife het grootste eiland van de Canarische Eilanden. De vulkanische oorsprong en het zeer droog klimaat doet denken aan een onherbergzaam maanlandschap.

De natuur heeft hier de overhand. Deze mens voelt zich nietig en toch dankbaar voor de zoete beleving van de oerelementen aarde, vuur, water, wind en ruimte. Dit is een plek waar de geest van de aarde zich onophoudelijk manifesteert.

Ik ben gefascineerd door het ballet van de golven. De pracht van hun kracht. Een pas de deux met de wind. Stoutmoedig en trouw racen ze als concurrerende minnaars om het eerst aan het land te likken.

Ik heb het niet zo voor muggen. Het zijn lastpakken die in de slaapkamer zoemend op zoek gaan naar een goede landingsplek om je bloed op te zuigen. Het zijn overigens de vrouwtjes die ons bijten om eiwitten uit het bloed te halen die ze nodig hebben om eitjes te produceren. Voor het grotere ecosysteem en de voedselketen zijn muggen, net als alle andere diersoorten, inclusief de mens,  nuttig. Vissen, kikkers, libellelarven en waterkevers eten graag muggenlarven. Volwassen mannetjesmuggen zijn dan weer een delicatesse voor vogels. Tot slot worden planten en bloemen niet alleen bestoven door bijen. Ook muggen doen dit. Ze eten van de nectar en verspreiden het stuifmeel door van bloem naar bloem te vliegen.

Muggen worden aangetrokken door de geur van het lichaam. Met hun geurantennes vangen ze koolstofdioxide en de geur van mensen op. Dat betekent dat mensen die meer koolstofdioxide uitstoten zoals zwangere vrouwen, mensen met overgewicht en de bierdrinkende medemens, in de regel aantrekkelijker zijn voor muggen.Volgends de biologen ben ik met mijn O-bloedgroep ook een uitverkoren snoepje voor de muggen. Net zoals sporters die vooral door het melkzuur dat via zweet wordt afgescheiden, opgemerkt worden door de muggen.

Ik tref een koppel parende muggen aan op het vensterraam. Het perfecte oppervlak om ze te fotograferen. Dat maakt van mij een muggenpornograaf. Ze zijn aan het paren en ik moet snel zijn want dit nummertje duurt vaak niet langer dan 15 seconden. Het doet mij denken aan Don Juan die aan een single lady vraagt of ze het toppunt van genot kent. De dame kijkt verrast op en zegt aarzelend “nee”. Waarop Don Juan repliceert “Heb je een minuutje”.

Mannelijke muggen blijven paren totdat ze sterven. Vrouwtjes daarentegen paren slechts één keer. Ze bewaren sperma voor de rest van hun leven om tonnen eieren te bevruchten.

We zullen ons het jaar 2020 herinneren als het jaar waarin covid de hele wereld gijzelde. Met haar intussen beroemde uitspraak "Blijf in uw kot, ik meen het." Maakte Maggie De Block (politica) in het Merchtems dialect aan iedereen duidelijk dat het menens was. Ook Marc Van Ranst (viroloog), Sophie Wilmès (eerste minister), Steven Van Gucht (viroloog) en Erika Vlieghe (infectioloog) kregen een BV-status dankzij covid.

Als logisch, rationeel, kritisch denkend persoon stond ik sceptisch tegenover de maatregelen die de overheid nam om de gevolgen van het virus beheersbaar te houden. De 1,5 m afstand houden was de basisregel die uitgroeide tot een aantal nevenmaatregelen die hoofdzakelijk een mens isolerend effect hadden: de grens met Nederland werd afgezet met containers en hekken; op de verkeersaders controleerde de politie; senioren in rusthuizen kregen wekenlang geen fysiek bezoek; horeca moest sluiten; er werd zelfs een avondklok ingevoerd; na middernacht mocht niemand meer op straat. Uit respect voor mijn medemens legde ik mij erbij neer.

Als kritisch, constructief denkend persoon zocht ik naar ontsnappingsmogelijkheden en die vond ik in de avondlijke wandelingen met mijn partner in het schijnbaar uitgedoofde, stille, lege, verlaten, bij wijlen spookachtige Gent. Met het fototoestel in de hand besefte ik dat dit een unieke gelegenheid was om Gent te fotograferen zonder in de weg lopende toeristen of inwoners.

Het is bij één van deze tochten dat we voorbij het Wintercircus wandelden. Het historisch gebouw werd opgericht in 1894 in opdracht van de Cercle Equestre Gantois. De gentenaar kent het ook als Nieuw Circus of garage-Mahy. Tussen 2017 en 2023 werd het omgebouwd tot ontmoetingsplek met kantoren, horeca en rockzaal. Bij onze passage is men bezig met de versteviging van de bestaande koepel. Ik neem de werkman in een aan een hoge kraan bengelend kot in het vizier van mijn toestel en ik denk aan Maggie. De kerel, perfect geïsoleerd en beschermd met een mondmasker (ik zou niet weten waartegen, zo hoog in de lucht) ziet mij en laat non-verbaal weten dat het goed is… daar in zijn kot.

Voor de cultuur- en kunstminnende medemens is Venetië een plek die je meerdere keren kunt bezoeken. Mijn favoriet is het aan het Canal Grande gelegen Guggenheim Museum, met een schitterende collectie moderne kunst.

Alle kunstrichtingen kunnen mij bij momenten tot tranen toe beroeren. Toen ik rustig doorheen de Calle larga de l'Ascension kuierde, werd ik van links overvallen door de aanblik van het Piazza San Marco. Overweldigd door zoveel architecturale schoonheid stokte mijn adem en liepen tranen over mijn wangen. Zo’n emotionele overval overkomt me veeleer bij het beleven van theater, film, literatuur en vooral muziek. Hier in Venetië was het de immensiteit van het San Marco plein die het deed.

Toe ik het plein overstak om dichter bij de Basilica di San Marco te komen viel mij op dat er waarschijnlijk evenveel duiven als mensen over het plein liepen.

Diezelfde avond keerde ik terug naar Piazza San Marco. Tot mijn ontstentenis en niet als gevolg van een overvloed aan traanvocht stond het plein onder water. De terrassen waren leeg en er was geen duif meer te bespeuren.

De stijging van de zeespiegel en de verzakking van de stad vormen een reële bedreiging voor dit cultureel erfgoed. Om de teloorgang van Venetië tegen te gaan of uit te stellen is in 2003 het MOSE-project van start gegaan. Het project omvat de bouw van een systeem van mobiele barrières die kunnen worden opgetrokken om het water van de Adriatische Zee tegen te houden tijdens stormen en hoge getijden. Het MOSE-project zou oorspronkelijk in 2011 voltooid moeten zijn, maar door verschillende problemen, waaronder financiële problemen, technische uitdagingen en corruptieschandalen, is de voltooiing herhaaldelijk uitgesteld.

In november 2019 toonden inspecties aan dat veel van de poorten al zijn geërodeerd door zout water en mosselen. De waterkering riskeert constructief falen, ook omdat er een ander staal is gebruikt dan in het ontwerp werd voorgeschreven. Deskundigen stellen dat de 156 scharnieren die de poorten met de betonnen behuizing verbinden – elk met een gewicht van 36 ton, een extreem hoog risico lopen om onbruikbaar te zijn.

Op verkenning in Puglia, de zonnige hak van de Italiaanse laars, aan de Ionische Zee in het diepe zuiden van Italië belanden we in Tarente. De hosts van onze B&B nodigen ons uit om een ochtendlijk pianorecital bij te wonen op het strand. We zouden met hen kunnen meerijden maar dan moesten we wel om 05:30 opstaan. Terstond werd ik achterdochtig. Niet omwille van de uitnodiging maar om een aantal vreemde elementen in de context van de uitnodiging. Niet in het minst het vroege uur. Ik vroeg naar verduidelijking en de host die zich overigens zeer behoorlijk in het Engels wist uit de drukken, bevestigde dat het concert inderdaad om zeven uur ‘s ochtends zou aanvangen. Als we nog een zitje wouden scoren in een strandstoel dan moesten we wel goed op tijd vertrekken. Ik was meer verrast dan overtuigd en probeerde mij de scene voor te stellen: een Steinway concert vleugel op een ponton in de branding van de Ionische zee om 7 uur ‘s ochtends. Met deze visuele imaginatie ontwikkelden zich een paar aantrekkelijke fotografische verwachtingen bij mij die mij over de streep van het vroege opstaan trokken.

We zijn niet bang van een beetje avontuur en al zeker niet van een streepje pianomuziek. Dus togen we met Alessandro en Claudia in alle vroegte naar La spiaggia del marechiaro a Taranto. Om 6 uur kwamen we aan op de locatie. Het begon te dagen en het oranje zonlicht probeerde het nachtelijk donkerblauw weg te duwen over de horizont. Het prille ochtendlicht in combinatie met mijn nog slaperige ogen creëerden een dromerige sfeer. Het gevoel van te dromen en toch wakker te zijn bracht ontspande mij. In plaats van in een strandstoel weg te zakken, liep ik het liefst nog wat rond om de sfeer te vangen met mijn fototoestel. Ondertussen genoot ik samen met een paar honderd anderen van zijdezachte live muziek die vanop het water het strand overspoelde.

Tarente is de enige stad die op grote schaal mosselzijde verwerkt. Deze zijde wordt niet door rupsen geproduceerd zoals gewone zijde maar is afkomstig van de ankerdraden van mosselschelpen. Byssusdraden, eenmaal verwerkt zijn erg taai en slijtvast. Ze  bestaan uit een bundel vezels van een kleverig hoornachtig organisch materiaal (een collageen) dat wordt afgescheiden door de voet van bepaalde mosselen. De weekdieren hechten zich met de draden vast aan het substraat of in de grond.

Het is nog vroeg in de ochtend als we aankomen op de Plaza Mirador de San Nicolás in El Albaicín, Granada. We bevinden ons in een historische Arabische wijk van Islamitische oorsprong die sinds 1984 UNESCO-erfgoed is. Deze plek biedt een fantastisch mooi uitzicht op het door de ochtendnevels omringde Alhambra. Bij de bouw van het Alhambra vanaf de 13 de eeuw  werden de normen van het islamitische geloof aangehouden. Dat betekent dat het niet toegestaan was om perfectie na te streven. Dat zou namelijk een belediging zijn voor God.

Met 23°C is het al heerlijk warm op dit plein terwijl in de verte, op naar schatting 30 km vogelvlucht, de sneeuw in de Sierra Nevada zichtbaar is. De nevelslierten creëren een geheimzinnige sfeer rond het Alhambra paleis en de aanblik van de sneeuw in de heuvels van de Sierra Nevada maken het contrast tussen warmte en koude compleet.

Ik doe een poging om een foto te maken die deze sfeer vangt. Het resultaat is geen schoolvoorbeeld van een perfecte foto maar om in de geest van het Alhambra te blijven, mogen een aantal schoonheidsfoutjes getolereerd worden.

Yucatán is een van de 31 staten van Mexico, gelegen op het noordelijke deel van het gelijknamige schiereiland. Behalve de witte stranden zijn de Mayaruïnes en de Yucatán-krater toeristische trekpleisters. De Chicxulubkrater is het 180 kilometer brede resultaat van een planetoïde inslag die ongeveer 66 miljoen jaar geleden heeft plaatsgevonden. Wetenschappers hebben uitgemaakt dat het inferno dat volgde op de inslag 60% van het leven op aarde, waaronder de dinosaurussen heeft vernietigd. De vogels hebben geluk gehad want zij konden ontsnappen door hogerop te vliegen.

37,3% van de huidige inwoners van Yucatán is van indiaanse afkomst, het merendeel hiervan is Maya. De Mayacultuur was een beschaving waarvan bekend is dat ze een volledig ontwikkeld schrift had. Verder valt deze beschaving op door de  kunst, architectuur, wiskunde, landbouwtechnieken en astronomie. Dit verbaast mij niet als ik zie hoe creatief deze mensen omspringen met mobiliteit.

In de jaren zeventig van de twintigste eeuw zat ik op de middelbare school. In die tijd ondernamen gespecialiseerde studie- en beroepskeuzediensten verwoede pogingen om de talenten van adolescente scholieren te matchen met interesse voor studies en latere professionele bezigheden. Terwijl ik veeleer bekommerd was om hoe ik onder de aandacht van het andere geslacht zou komen, moest ik allerlei intelligentie- en vaardigheidsproeven doorstaan.  Op de vraag om drie beroepen te benoemen die ik later met veel enthousiasme zou willen uitoefenen, antwoordde ik in alle oprechtheid: schrijver, muzikant en  fotograaf. Ik wou schrijver worden omdat ik met taal wou spelen. Ik wou muzikant worden omdat ik met geluid wou spelen. Ik wou fotograaf worden omdat ik met licht en vormen wou spelen. De conclusie van de studie- en beroepsoriëntering luidde dat ik een grote speelvogel was en dat dit niet van toegevoegde waarde was voor mezelf noch voor de maatschappij. Bovendien was ik, naar hun zeggen, te intelligent om als artiest door het leven te gaan. Omdat ik het niet eens was met het verdict van de zogenaamde specialisten ben ik dan maar altijd speelvogel gebleven.

Initieel was ik het liefst kunstschilder geworden. Zo iemand die van niets vertrekt en op een blank canvas zijn diepste gevoelens kan vorm en kleur geven. Ik heb altijd een mix van bewondering en jalousie gevoeld bij het aanschouwen van het oeuvre van surrealisten als René Magritte https://www.magritte.be/nl/ en Joan Miró https://historiek.net/joan-miro-het-palet-van-de-dichter/11424/. In het rijtje van inspirerende schilders kunnen mijn “contemporains” Luc Tuymans https://www.luctuymans.be/, Michaël Borremans https://www.davidzwirner.com/artists/michael-borremans en Kerdalo https://kerdalo.fr/ niet ontbreken. Vooral Kerdalo is een “hyperrealistisch” schilder die mij inspireert als het gaat om licht, vormen en de zoektocht naar beweging. Ook Lieve Sinaeve https://www.fotosinaeve.be/nl/creatieve-fotografie, die mij op prille leeftijd de beginselen van de fotografie en het gebruik van de spiegelreflexcamera uit de doeken deed,  maakt "esthetisch fotografische meditaties" van de natuur en haar gedaantewisselingen. 

Mij ontbreekt het aan talent en schildertechniek om taferelen te creëren die de moeite waard zijn. Gelukkig is er de fotografie waarbij het onderwerp en de sfeer al gegeven zijn. Mij rest alleen nog de sfeer te vangen in een momentopname. 

De Plaza de la Corredera in Córdoba is een oud stadsplein waar vroeger ook stierengevechten werden gehouden. Architectonisch is het plein van een bedroevende eentonigheid. Voor mij een uitdaging om een “Kerdalo” te doen en beweging toe te voegen aan dit saaie plaatje.

Paden en landschappen met een onbekende uitkomst fascineren mij. Het maakt niet uit of het een wandelweggetje, een zee-engte of een bergachtig gebied is. Mijn nieuwsgierigheid wordt geprikkeld en de onuitgesproken, onbeantwoorde vraag plaagt mijn gedrevenheid: wat zit er achter de volgende bocht? Wat is het dat we niet kunnen zien in het gebergte? Welke wondere wereld verschuilt zich onder het wateroppervlak? Is het een leuke verrassing of is het een teleurstelling? Om mijn nieuwsgierigheid te bevredigen kan ik niets anders dan verder te trekken en te exploreren. En zo blijf ik bezig met het najagen van de meervoudige antwoorden op die ene vraag “wat zit er verscholen achter de volgende hoek?” Er zal altijd wel iets zijn dat ik nog niet eerder heb waargenomen. In die zin is “the sky the limit”. Nochtans ben ik mij ten zeerste bewust van de beperkingen bij mezelf zowel als deze die buiten mij liggen. Ik kan immers mijn goede gezondheid en de daaraan verbonden mobiliteit verliezen. Even zo goed kan ik na de bocht in de niet zichtbare afgrond tuimelen. Bij nader inzicht klopt het niet als men zegt “the sky is the limit”. Er zijn altijd limieten en aan alles komt ooit een einde.

In Slovenië kan je pareltjes van ongerepte natuur ontdekken. Bosrijke heuvelachtige gebieden herbergen rivieren, meren en watervallen met uitzonderlijk helder water.

Wie in Slovenië woont, woont op loopafstand van de natuur. De inwoners geven dan ook heel veel om het veelzijdige landschap. Doordat het land slechts twee miljoen inwoners telt, is een groot deel van de natuur behouden gebleven. Je vindt hier geen grote steden, enorme industriegebieden of lange snelwegen. De rust wordt enkel verstoord door het gezang van de vogels, het gekabbel van een rivier of de ruis van een waterval. De lucht is er nog puur, een groot deel van het land is een beschermd natuurgebied en het kristalzuivere water van de vele thermale bronnen zijn deugddoend voor de huid. Het Bled meer is bezoedeld met toeristen maar het meer van Bohinj, omgeven door mooie en frisgroene beplanting en bergtoppen die (in de lente) nog besneeuwd zijn, vormt een idyllisch landschap.

De mensheid kwam op het illustere idee om tunnels te graven om onder meer waterafvoer, mijnbouw en verdediging van het grondgebied mogelijk te maken. Een van de oudste bekende tunnels is de Cloaca Maxima, een afwateringssysteem dat in de 6e eeuw voor Christus in Rome werd gebouwd om water uit moerassige gebieden te leiden en afval af te voeren. In diezelfde eeuw werd naar verluid op het Griekse eiland Samos de "Tunnel van Eupalinos" gemaakt. Hier ging het om een aquaducttunnel om water van een bron naar de stad te brengen. Het bijzondere aan deze tunnel is dat de bouwers vanuit beide uiteinden beginnen werken zijn om elkaar in het midden te ontmoeten.

Het tunnelconcept is niet beperkt gebleven voor logistieke doeleinden. In het taalgebruik gebruiken we de tunnel ook om al dan niet effectieve denkpatronen te benoemen:

"Een tunnel is een overgang, geen eindbestemming" herinnert eraan dat moeilijke situaties of uitdagingen slechts fasen zijn in het leven en dat er altijd iets beters aan de andere kant kan zijn.

"Wie in een tunnel kijkt, ziet het licht niet" verwijst naar de tunnelvisie waarin iemand vastzit en de bredere mogelijkheden of alternatieven niet kan of wil exploreren.

"Door de tunnel van de tijd kan niemand terug, alleen vooruit" is een aanmoedigende uitspraak om vooruit te kijken en het heden en de toekomst te omarmen.

Het was met veel enthousiasme dat deze dame haar job  uitoefende op een druk kruispunt in hartje New York. Ze had zich duidelijk opgemaakt voor haar taak en ze had er ook zin in alsof ze naar een feestje ging. Haar uniform verraadde evenwel dat het hier niet om een feestje ging maar om  een taak waar coördinatie en duidelijke instructies van cruciaal belang zijn. Ze deed het met zoveel verve dat ik een paar minuten lang op het trottoir bleef staan om haar routine te aanschouwen. Met haar lichaamstaal en sprekende ogen trok ze heel gericht de aandacht van de automobilisten die haar instructies moesten opvolgen. Haar autonomie was beperkt tot het kruispunt met zes armen en de manier waarop ze het verkeer in goede banen leidde. De uitdrukking op haar gezicht interpreteerde ik als “I belong here” en ik doe dit graag. Deze dame had duidelijk de juiste competenties om chaos te vermijden en het verkeer vlot te laten doorstromen. Haar werkgever was de New York Police Department.

Ik kan het niet ontkennen: ik ben al heel mijn leven een autoliefhebber. Mijn vroegste herinneringen gaan terug naar de tijd dat mijn ouders met een 2CV (spreek uit “deux chevaux”) reden. Mijn corpulente vader zat meestal aan het stuur en daardoor hing het wagentje een beetje door naar de linker kant. Het bijzondere aan deze auto was dat als je hem in zijn eerste versnelling duwde, je zonder enig schokje of stilvallen het koppelingspedaal kon loslaten. Daarna kon je rustig gas geven en de auto trok zich vooruit. Toen naderhand mijn ouders voor een grotere wagen kozen die niet uit de Citroën stal kwam, had mijn moeder een klein aanpassingsprobleem met de afwezigheid van voornoemd gemak. Mijn vader vond het daarom aangewezen om een paar instructieritten in te lassen op zondag. Ik mocht mee op de achterbank en geloof het of niet maar op deze momenten heb ik leren autorijden. Ik was amper zes jaar en ik begreep alles wat mijn vader uitlegde. Het heeft nog 12 jaar geduurd vooraleer ik de theorie van het autorijden in de praktijk mocht omzetten.

Het hoofdstuk bromfietsen, motoren en ongevallen sla ik over om meteen ter zake te komen. Mijn allereerste zelfstandig gefinancierde autootje was een DAF. Dat ding had geen versnellingen. Of toch wel: één vooruit en één achteruit. Dat maakte dat de DAF even snel vooruit als achteruit kon rijden. In Nederland was de DAF achteruitrijrace dan ook een hilarisch evenement. Vraag het maar aan Max Verstappen die voor de Red Bull Reverse in 2022 op het Circuit Zandvoort tegenover Yuki Tsunoda staat achter het stuur van de iconische DAF 66. https://www.redbull.com/nl-nl/daf-achteruitrijden-verstappen-tsunoda-circuit-zandvoort

Hoe dan ook de DAF 66 had nog minder sex appeal dan een aardvarken en mijn vriendin was zowaar beschaamd dat ik met zo’n vehikel reed. Ik kon haar geen ongelijk geven en dus maakte ik de overstap naar de Leyland Mini, ook wel bekend als de Austin Mini of de Morris Mini. Een iconische compacte auto die voor het eerst werd gelanceerd in 1959. Wat de Leyland Mini bijzonder maakte, was zijn revolutionaire ontwerp en compacte formaat. Het was een van de eerste auto's die een dwarsgeplaatste motor en voorwielaandrijving gebruikte, wat de interieurruimte aanzienlijk vergrootte en zorgde voor uitstekende wendbaarheid. Ondanks zijn kleine formaat bood de Mini verrassend veel ruimte voor passagiers en bagage, en het had een karakteristiek uiterlijk met zijn ronde vormen. De Mini ontwikkelde zich tot een cultureel icoon, vooral in het Verenigd Koninkrijk. Hij verscheen in films, televisieprogramma's en muziekvideo's en werd geassocieerd met de Swinging Sixties en de Britse popcultuur.

De Mini Cooper waarvan de helft van het koetswerk is weggehaald ontdekte ik in het Gugenheim museum in Bilbao. https://www.guggenheim-bilbao.eus/en

Bilbao verenigt diep gewortelde Baskische tradities met moderniteit en innovatie. Een van de belangrijkste protagonisten is het Guggenheim Museum. Met zijn opvallende architectuur, ontworpen door de wereldberoemde architect Frank Gehry is het gebouw een meesterwerk van moderne architectuur en wordt vaak beschouwd als een van de meest iconische en invloedrijke gebouwen van de 20e eeuw. De vloeiende, organische vormen en het gebruik van titaniumplaten maken het Guggenheim Bilbao uniek in vergelijking met de andere Guggenheim-musea.

Hoewel de collectie van het Guggenheim Bilbao bestaat uit werken uit de Solomon R. Guggenheim Foundation, manifesteert het museum een eigenzinnige vrijheid om accenten te leggen en werken te verwerven die specifiek passen bij de culturele context van Bilbao en de Baskische regio. Bij het verlaten van het museum was ik een tikkeltje ontgoocheld. Mijn verwachtingen lagen te hoog gespannen omdat ik verwend ben door de belevenissen van Guggenheim New York en Guggenheim Venetië. Ter compensatie ging ik de omgeving verkennen. Het had flink geregend en de avond begon te vallen. Deze omstandigheden deden de omgeving baden in een roze sfeer; zo ook mijn  gedachten. Er zijn talloze gezegden in diverse talen die de kleur “roze” gebruiken:

“Met de roze bril op kijken”: Positief en optimistisch naar iets kijken, vaak met een gebrek aan realisme.

“Op een roze wolk zitten”: Verwijst naar de gelukkige en blije gemoedstoestand van verliefden of nieuwe ouders.

“Zich in de rozen werken”: Hard werken om succes te behalen of om te slagen.

“Iemand roze kleuren”: Iemand verlegen maken of doen blozen.

“La vie en rose”: Gaat over iemand die optimistisch en goedgeluimd door het leven gaat.

“Peindre la vie en rose”: Het leven schilderen in roze tinten, wat betekent dat iemand zijn realiteit positiever voorstelt dan het in werkelijkheid is.

“Tickled pink”: Buitengewoon blij of tevreden zijn met iets.

“In the pink”: In goede gezondheid of in uitstekende conditie zijn.

"Pink-collar worker": Verwijst naar werknemers in beroepen die historisch gezien vaak door vrouwen werden beoefend, zoals verpleegsters of secretaresses.

Edinburgh is onder meer bekend van het internationale Edinburgh Festival, een combinatie van diverse muziek- , opera-, dans- en theateruitvoeringen, dat in de zomer vele toeristen trekt. Het was bij dit evenement dat mijn oren en ogen een perfecte harmonie ervaarden. Bij het exploreren van de historische binnenstad hoorde ik jazz deuntjes in de verte. Aangetrokken door de schoonheid van de klanken, volgde ik mijn oren naar een plek onder een viaduct. Daar stond een eenzame muzikant en hij toverde heerlijke muziek uit zijn sax. Ik bleef gefascineerd luisteren naar het sprankelend spel van deze virtuoos. Hij stond op het trottoir midden in het viaduct en het geluid werd ideaal versterkt door de betonnen muren. Het weinige licht kwam van de andere kant van de viaduct en vormde de man om tot een quasi silhouet. Het was een hele uitdaging om een foto te maken die de reële sfeer zou weergeven. Om niet te hoeven dichterbij te komen gebruikte ik alle telecapaciteit van de lens. Bij het bekijken van de opname achteraf, merkte ik dat de gebaarde man, behalve de sax rond zijn nek, ook een JBL draagbare luidspreker over zijn schouder hangen had.

Aan Church Street in Inverness treffen we de Premier Craft Beer Bar (https://www.blackislebrewery.com/visit-us/inverness-bar). Niet minder dan 26 kranen schenken de nieuwste Black Isle-brouwsels. Daarnaast kan je kiezen uit een brede selectie ambachtelijke bieren van over de hele wereld. We zagen er ook een flesje Delirium Tremens van brouwerij Huyghe (https://www.brouwerijhuyghe.be/nl) uit Melle.

De brouwerij produceert biologische bieren van wereldklasse en het eten komt voornamelijk uit een hout gestookte pizzaoven. Ze hebben ook kamers ter beschikking voor als je overdreven hebt met de pizza en de Red Kite Ale en niet meer veilig thuis kunt komen.

Door hun felle oranje kleur is het eerste wat je opvalt de ballen. De kenners zullen waarschijnlijk zeggen dat het basketballen zijn. Echter, we bevinden ons niet op een basketbalterrein maar op straat in Edinburgh. Deze nobele onbekende toont dat hij weet wat balbeheersing is. Hij maakt het zichzelf nog een beetje moeilijk door met 2 ballen te jongleren. Misschien is hij wel een basketbalspeler. Ik heb het hem niet gevraagd uit angst de man uit zijn concentratie te halen. Focus heeft hij nodig. Doe het hem maar eens na: twee ballen, de een op de ander, pirouettes laten draaien op het topje van de wijsvinger van zijn linkerhand dan nog wel. Zou hij linkshandig zijn? Ook dat heb ik hem niet durven vragen maar het zou best kunnen. Zelf ben ik helaas rechtshandig. Inderdaad helaas omdat linkshandigheid gerelateerd is aan talent en intelligentie. Voormalig president Barack Obama, Microsoft-oprichter Bill Gates, wetenschapper Aristoteles, ontdekker van de radioactiviteit Marie Curie en componist Mozart zijn / waren linkshandig.

Wetenschappers hebben het inmiddels bevestigd. In een onderzoek waarbij 2300 mensen van verschillende leeftijden allerlei wiskundige opdrachten moesten uitvoeren, bleek dat de moeilijkere opdrachten significant beter en sneller werden uitgevoerd door linkshandige mensen. De verklaring ligt in de hersenen. Bij mensen met een linkshandige voorkeur is de rechterhersenhelft beter ontwikkeld dan bij rechtshandigen, waardoor ze onder andere meer ruimtelijk inzicht hebben. Daarnaast hebben linkshandigen een voordeel doordat het corpus callosum (de hersenbalk) bij hen groter is. Daardoor hebben de linkshandigen een efficiëntere verbinding hebben tussen de twee hersenhelften en kunnen ze beter en sneller informatie verwerken.

Ik weet niet of de linkshandige jongleur met basketballen zich bewust is van dit alles. Ook dat heb ik hem niet gevraagd. Waarschijnlijk heeft hij andere zorgen aan zijn hoofd want op ongeveer 1m van zijn denkbeeldig podium staat een Tupperware potje met wat kleingeld. Tja, wat heb je aan zo’n vaardigheid. Twee in tegenovergestelde richting roterende basketballen op het topje van een wijsvinger is een echte bezienswaardigheid. Maar wat heb je aan zo’n vaardigheid? Kan deze man er de huur mee betalen? Zijn honger ermee stillen? Ik heb het hem niet willen vragen omdat ik het antwoord ken.

Een bezoek aan het National Museum of Scotland is de moeite waard om een overzicht te krijgen van onder meer archeologische vondsten, schilderijen, sculpturen, ambachtswerk, wetenschap en technologie. Musea baden doorgaans in een formele, educatieve atmosfeer en zijn gericht op het behouden en tentoonstellen van cultureel erfgoed, kunst en wetenschap. Deze foto geeft het strakke, formele, symmetrische karakter van het National Museum of Scotland perfect weer. Ik stond gefascineerd naar een oude, reuzegrote, mechanische precisieklok te kijken toen een gezin met kinderen voorbij kwam. Ik hoorde een kind luid en ietwat ontgoocheld zeggen "Waarom hebben ze hier zoveel oude dingen, en waar zijn de gameconsoles?"

Men zegt wel eens dat honden op hun baasjes gelijken. Misschien is het wel andersom en lijken de baasjes op hun honden. Als we naar deze mopshond kijken, dan zou het wel eens kunnen dat zijn baasje een chagrijnig, verrimpeld persoon is.

De mopshond komt oorspronkelijk uit China en is waarschijnlijk gefokt uit één van de lokale mastiffachtige honden. De hondjes met de ronde koppen en expressieve gezichtsrimpels werden toentertijd met handelsschepen van de Verenigde Oost-Indische Compagnie naar Nederland vervoerd. In 1572 sloeg een mopshond het alarm dat prins Willem redde van de naderende Spaanse soldaten. Het ras was daarna voor altijd verbonden met het koninklijk huis van Oranje.

De vrouw van Napoleon had een mopshond als huisdier, en de hertog en hertogin van Windsor hadden een mopshond als koninklijk gezelschap. Het Victoriaanse Engeland maakte van mopshonden de nieuwste rage en veel mopshonden zijn te zien op schilderijen uit die tijd.

Het Engelse woord "pug" ("mopshond") zou afkomstig zijn van het Latijnse "pugnus" ("vuist"), mogelijk om het ronde gezicht en hoofd te beschrijven. De naam past wel niet bij het temperament van het ras. Mopshonden zijn namelijk geen echte waakhonden maar vooral gezelschapshonden.

Eén zeer merkwaardige kronkel in de skyline van Edinburgh is het gebouw in het midden van de foto dat eruitziet als de top van een soft ijsje. De ontwikkelaars Jestico + Wiles beschrijven het gebouw  als het ‘Ribbon Hotel'. Het gebouw is een langwerpige wereldbol met een opvallend kenmerk: een touwachtig verband dat omhoog rond het gebouw draait en eindigt in wat eruit ziet als de top van een soft ijsje.

De lokale bevolking dacht er anders over en vonden dit architectonisch icoon veeleer lijken op een drol. Ze benoemen het dan ook het «poop emoji hotel ». Als je eenmaal de plaatselijke bijnaam hebt gehoord, kun je je het gebouw onmogelijk voorstellen als iets anders dan een fecale krul weergegeven in glas en staal.

Het tijdschrift Edinburgh’ s List benoemde het gebouw als één van de ergste recente flops van Schotland. Erger nog, toen UNESCO lucht had gekregen van de aanstaande uitwas van Edinburgh, stuurde de organisatie inspecteurs om het plan te bekijken. Als wordt aangenomen dat het de beroemde uitzichten van Edinburgh bedreigt, kon de erfgoedvermelding van de stad in gevaar komen.

Toen ik een aantal jaren geleden Venetië voor het eerst bezocht, liep ik schijnbaar doelloos door de straten en over de pleinen. Ik wilde me namelijk laten overweldigen en verrassen door de architectonische pracht van de stad. Toen ik rustig doorheen de Calle larga de l'Ascension kuierde, werd ik van links overvallen door de aanblik van het Piazza San Marco. Overweldigd door zoveel architecturale schoonheid stokte mijn adem en liepen tranen over mijn wangen.

Eens de emotie was weggeëbd, werden mijn ogen aangetrokken door de wemelende massa van mensen en… duiven. De duiven op het plein zijn al tientallen jaren een kenmerkende eigenschap en het voeren van duiven is lange tijd een populaire activiteit geweest voor zowel lokale bevolking als toeristen.

Het beeld van hoe mens en duif samen leven heeft verschillende aspecten: duiven hebben vaak symbolische betekenissen in verschillende culturen. Ze worden vaak geassocieerd met vrede, liefde en trouw. De witte duif is bijvoorbeeld een universeel symbool van vrede. Mensen hebben duiven al sinds de oudheid gebruikt als postduiven. Ze werden getraind om berichten over te brengen over lange afstanden. Vooral tijdens oorlogen werden postduiven gebruikt om belangrijke berichten te verzenden. Duivensport is een populaire hobby waarbij duiven worden getraind om naar hun hok terug te keren vanaf grote afstanden. Er zijn mensen die duiven als huisdieren houden vanwege hun elegantie en aantrekkelijke uiterlijk.

Duiven zijn vaak te vinden in stedelijke gebieden. Ze zijn geassocieerd met stadslandschappen en worden soms gezien als plagen vanwege overlast zoals het achterlaten van uitwerpselen op openbare plaatsen. In het verleden werd er voedsel verkocht op het Piazza San Marco, speciaal bedoeld voor de duiven. Echter, vanwege hygiënische en monumentale redenen heeft de stad Venetië in latere jaren pogingen gedaan om het voeren van duiven te verminderen of te ontmoedigen. Er zijn zelfs boetes ingevoerd voor het voeren van duiven op bepaalde tijden. Desondanks blijven de duiven een iconisch onderdeel van het San Marcoplein en dragen ze bij aan de unieke sfeer van deze historische locatie.

In the City of London moet je af en toe eens naar omhoog kijken. De hoogte van de gebouwen doet wellicht pijn aan de nek maar het beeld dat je te zien krijgt is “duizelingwekkend”. Het doet me denken aan Ramses Shaffy met zijn lied "Sammy".

Het lied bezingt Sammy die gebukt en ontevreden door het leven gaat. In feite roept het lied op om omhoog te kijken, de rug te rechten, het leven te aanvaarden zoals het is en er zonder angst voor te gaan.

In mijn kindertijd had ik, net zoals de meeste kinderen, een levendige fantasie die ik durfde om te zetten in een tekening of een schilderij. Al snel besefte ik dat ik geen groot talent was in de plastische kunsten. Als tiener kreeg ik evenwel interesse in de fotografie om het gemis aan talent te compenseren met de mogelijkheden van een kwalitatief fototoestel. Toen ik onlangs een bezoek bracht aan de Tate Britain werd ik verrast door dit tafereel: een jonge kunstenares in spé die midden van een reuzegrote zaal en omringd door vermaarde kunstwerken, een tekening zat te maken. Over het algemeen draagt het laten experimenteren met schilderkunst bij aan een holistische ontwikkeling van kinderen, waarbij ze niet alleen artistieke vaardigheden ontwikkelen, maar ook emotionele intelligentie, zelfvertrouwen en creativiteit bevorderen. Met mijn gebrek aan teken- en schildervaardigheden deed ik een poging om dit tafereel vast te leggen met mijn camera.

Bij een bezoek aan Londen kan de muziekliefhebber het zich niet veroorloven niet door de Denmark Street te struinen. Deze straat heeft een rijke muzikale erfenis doordat ze het centrum was van de ontwikkeling van verschillende muziekgenres. Nu nog staat Denmark Street bekend om zijn concentratie van muziekwinkels, instrumentenbouwers en opnamestudio’s.

Ik sta me te vergapen voor het uitstalraam van Regent Sound Studio en probeer het nostalgische gevoel te ervaren dat de herinnering aan de sixties oproept. De studio opende haar deuren in de jaren 1963 en veel van de grootste muziekacts van Londen repeteerden of maakten opnames in Denmark Street. De Kinks  wijdden er zowaar een song aan. Behalve de Kinks namen ook de Rolling Stones, de Small Faces, David Bowie (die er zelfs een tijdje in een camper op straat leefde), de Sex Pistols, Paul Simon, Jimi Hendrix, Stevie Wonder en Bob Marley hier op. Het Giaconda Café, op nummer 9, was het favoriete trefpunt van de muzikanten.

Links onderaan in de etalage ontwaar ik een fotokader met succeswensen aan the Rolling Stones. Zij hebben immers hun recentste opname “Not fade away” hier geproduced.

Ik draai me om en steek de straat over om een kijkje te nemen in de zaak "Denmark Street Guitars". Meteen valt mij de Gibson model Custom Shop L-5 CES op met een waanzinnig hoog prijskaartje: een slordige 60.000 pond is de vraagprijs voor een gitaar die ooit van Eric Clapton zou zijn geweest.

Vuurvliegjes,  ook wel glimwormen genoemd zijn fascinerende insecten omdat ze in staat zijn licht te produceren via een proces genaamd bioluminescentie. Dit licht wordt gegenereerd door een chemische reactie binnenin hun lichaam waarbij luciferine, zuurstof en enzymen betrokken zijn.

De glimwormen die onze natuur verfraaien doen dat niet om ons een sprookjesachtige nacht te bezorgen, maar om het andere geslacht te imponeren. Het vrouwtje kan niet vliegen, dus zendt ze licht uit om mannetjes te lokken. Dat doet ze liefst vanop een open plekje, zodat ze goed zichtbaar is. Als de mannetjes haar niet meteen vinden, gaat ze aan het dansen. Daarbij tilt ze haar achterlijf op en wiegt het langzaam heen en weer om aandacht te trekken. Zodra de paring voltooid is, gaat haar licht uit. Wanneer je eropuit trekt om deze dansende lichtjes te aanschouwen, kijk je dus eigenlijk naar een soort kever-orgie ... Tomorrowland voor insecten!

In België kan je vuurvliegjes spotten in onder meer het Zoniënwoud, het Limburgse Maasland, de Voerstreek, de Getevallei, de Dijlevalei en de Vlaamse Ardennen.

De foto hierboven werd genomen in het Baudelopark te Gent waar elke drie jaar het lichtfestival plaats grijpt. Lichtkunstenaars strijken er neer en creëren een verrassend spektakel met ingenieuze installaties en evenementen met licht.

Firefly Field is zo een betoverende lichtinstallatie van talloze vliegende lichtpunten die de bewegingen van deze nachtelijke Lampyridae simuleren. Zwevend boven de grond, wordt de steeds veranderende bioluminescentie weerspiegeld in de met gras begroeide helling. Met Firefly Field delen deze kunstenaars hun fascinatie voor de esthetiek en beweging van deze kleine gevleugelde wezens die, in een natuurlijke, vochtige omgeving met dynamisch bewegend licht een stemming creëren. Deze minimalistische opstelling bestaat uit speciaal ontwikkelde LED-lichtpunten die in de lucht lijken te zweven. Hun unieke dynamische compositie geeft elke vuurvlieg zijn onvoorspelbare en natuurlijke beweging.

Ik wou zo graag kunstschilder worden maar het ontbrak mij aan talent. Dankzij de fotografie kan ik mijn passie voor licht en vormen omzetten in magische tweedimensionale plaatjes. Daarbij is licht het penseel dat ik hanteer om verhalen te vertellen en emoties op te roepen. Avond- en nachtfotografie is een bijzondere uitdagende maar niettemin dankbare manier om met het schaarse, beschikbare licht een boeiend plaatje te maken.

De foto hierboven is genomen op een decemberavond in Brugge. De stad doet er alles aan om zoveel mogelijk toeristen te lokken met laagdrempelige evenementen. In dit geval gaat het om het aanwenden van kunstlicht om de historische binnenstad sfeer en kleur te geven. Kunstlicht is een sculptor  van onze verbeelding en kan dus beschouwd worden als een kunstvorm.  Bij dit beeld speelt vooral de combinatie van het avondvallen en de kunstmatige verlichting een belangrijke rol. Het doet mij denken aan de Italiaanse kunstschilder Caravaggio (1571–1610) die de techniek van clair-obscur aanwendde om licht en schaduw zodanig neer te zetten op doek dat het drama en de spanning er af droop. Het diepe contrast tussen helder verlichte delen en mysterieuze duisternis laat niet alleen de vormen spreken, maar ook het onzichtbare. Het licht fluistert waar woorden tekortschieten.

De VanhaerentsArtCollection hanteert een bijzondere manier van tentoonstellen van kunstwerken. Door te experimenteren met innovatieve manieren om de presentatie en het dagelijks beheer van kunstwerken met elkaar te verbinden, heeft Vanhaerents het formaat aangenomen van een kijkdepot. Dit resulteert in een eenvoudige maar niettemin exclusieve manier van kunstwerken tijdelijk bloot te exposeren en andere in hun verpakking in depot te houden.

De sculptuur van Ugo Rondinone uit 2010 is een typisch voorbeeld van hoe Vanhaerents sommige werken tentoonstelt. Voor alle duidelijkheid, de kist maakt geen deel uit van het kunstwerk.

De "Twelve-Wheel Waggon Wheel Chandelier" is een opvallend kunstwerk gemaakt van de Amerikaanse kunstenaar Jason Rhoades (1965-2006). Rhoades staat bekend om het gebruik van taal en tekst in zijn werk en wordt vaak geassocieerd met begrippen als excessief, eclectisch en provocerend. De installatie bestaat uit twaalf enorme, op elkaar gestapelde wagenwielen die met elkaar zijn verbonden door middel van neonverlichting. De neonlichten die onderaan de wagenwielen bengelen, spellen grove termen voor vrouwelijke genitaliën. Bovenop de wagenwielen zijn verschillende fallussen gemonteerd. De installatie  ademt seks, overdaad, decadentie en sinistere helderheid.

Nu de gevel van het Hotel Solvay in de steigers staat, zou je er bijna achteloos voorbij lopen. Het is zowaar een rijwoning maar eens binnen, ontwaart zich een sprookjesachtige wereld die de conventionele architectuur weg blaast. Het gaat hier dan ook over het paradepaard van art nouveau architect Victor Horta. Naar het schijnt heeft opdrachtgever Armand Solvay de architect carte blanche gegeven, ingepakt in een onbegrensd budget.

120 jaar geleden konden gasten met de koets het huis binnenrijden via de overdekte oprit en uitstappen in de erehal. Hun blik werdt meteen naar het schilderij ‘La lecture dans le parc’ van Théo Van Rysselberghe gezogen. Dit werk is typerend voor Van Rysselberghe's stijl, waarin hij het pointillisme gebruikte om vormen en kleuren op te bouwen met kleine stippen verf. Dit resulteert in een levendig en bijna impressionistisch effect wanneer het werk van een afstand wordt bekeken, maar van dichtbij worden de afzonderlijke stippen duidelijk zichtbaar. Het schilderij straalt een gevoel van sereniteit en rust uit.

Een kakofonie is het door elkaar heen klinken van niet bij elkaar passende of niet op elkaar afgestemde geluiden. In overdrachtelijke zin wordt de term ook gebruikt voor andere zintuigen: een kakofonie van kleuren en objecten zoals in dit beeld. Als fotograaf speel je met het beschikbare licht en objecten die al of niet toevallig voor de lens opduiken. Ik nam deze foto bij een rondleiding in De Munt te Brussel waar nota bene hoofdzakelijk op elkaar afgestemde geluiden klinken. Kenmerkend zijn de verschillende kleuren evenals de lijnen die alle richtingen uitgaan. De foto is genomen vanachter een glasraam dat dan ook nog eens reflectie veroorzaakt en de neonverlichting een plaats geeft in de opname. 

We bevinden ons in de Zeneakadémia te Budapest. In de grote zaal waar een immens pijporgel is geplaatst, zijn een academiestudente en haar mentor het orgelklavier in gereedheid aan het brengen om een muziekstuk in te oefenen. Mijn ogen worden echter naar de zaal getrokken waar zich een stilleven ontwaart met een perfecte balans van lijnen, licht en perspectief. Ik wil hier de perfecte foto van maken maar er is één subject dat de harmonie verstoort. Een man heeft postgevat op de eerste rij.  Het hoofd lichtjes opgegeven, kijkt hij aandachtig naar het podium. In de idee dat perfectie saai is en helemaal niet artistiek, wacht ik niet tot de man opstaat en de baan ruimt voor mijn fotomanie. Ik neem de foto met de man rechtsonder in beeld. De man heet Wilfried wat zoveel betekent als ‘Hij die vrede wilt”.

Een warme junizaterdag in Rome. Een viertal jongeren bezet een bank in het park. Hun lichaamshouding en gezichtsuitdrukking laat mij vermoeden dat ze zich vervelen. Met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid hebben we te maken met 2 jongens en twee meisjes. Uit de vorm van de hoofden en de kapsels van de jongens en de meisjes durf ik aan te nemen dat het twee broers en 2 zussen zijn. Het is misschien daarom dat ze met elkaar optrekken. Eén van de broers is blijkbaar sentimenteel verbonden met één van de meiden. De jongen draagt een roos die hij voorlopig nog niet aan zijn meisje heeft geschonken. Het meisje is voorzeker in slaap gesukkeld op de denkelijk, harde, knokige schouder van haar geliefde. Het koppeltje wordt geflankeerd door twee jongeren die ongeïnteresseerd op hun smartphone naar ik-weet-niet-welke-onzin zitten te kijken. De meer ontwikkelde, vermoedelijk oudste van dit groepje houdt een leeg flesje water omgekeerd overeind. Het lijkt wel alsof hij afwisselend staart naar de leegte van het flesje en de leegte van zijn smartphone.

Wellicht hebben ze een pauze genomen op de weg tussen vermoeden en zekerheid.

Bij het zien van dit plaatje komt het chanson van Jaques Brel "Mijn vlakke land" in mijn hoofd. Er is, wat mij betreft, geen betere tekst en geen betere melodie die deze foto ondersteunt.

De naam "Canarische Eilanden" komt van het Latijnse woord canis, wat "hond" betekent. De Romeinse schrijver Plinius de Oudere vermeldde in zijn werk Naturalis Historia (1e eeuw na Christus) dat de eilanden oorspronkelijk bekend stonden als de "Eilanden van de Honden" (Latijn: Insulae Canariae), vanwege de aanwezigheid van grote hondenrassen die daar leefden.

Deze wetenschap laat  mij toe een bruggetje te leggen naar “Canary Wharf”. Deze wijk dankt zijn naam aan de Canarische Eilanden, een groep eilanden in de Atlantische Oceaan die deel uitmaken van Spanje. De naam werd gekozen vanwege de historische link tussen het Londen’s havengebied en de handel met de Canarische Eilanden, die een belangrijk handelscentrum waren voor de Britse scheepvaart.

In de tweede helft van de 20e eeuw raakte de Londense haven steeds meer in verval en de havenactiviteiten verhuisden naar andere delen van de stad. Vanaf de jaren '80 begon men met de herontwikkeling van het gebied. De voormalige dokken en industriële terreinen werden omgebouwd tot een modern zakendistrict met kantoorgebouwen, winkelcentra, restaurants en woningen. De naam “Canary Wharf” bleef echter behouden, een herinnering aan het historische karakter van het gebied. Tegenwoordig is Canary Wharf een van de grootste financiële centra in Londen, en het is beroemd om zijn wolkenkrabbers, zoals de “One Canada Square”, die lange tijd het hoogste gebouw in het Verenigd Koninkrijk was.

Hoewel Canary Wharf vooral bekend is als zakendistrict, zijn er ook woonwijken, winkelcentra, restaurants, bars en culturele activiteiten. Het is een levendig gebied dat steeds meer een gemengd gebruik heeft met een focus op luxe wonen en recreatie.

Om de cirkel te sluiten leggen we een bruggetje naar de honden door zuidwaarts te wandelen naar het “Isle of Dogs”.  Isle of Dogs is een groot schiereiland dat aan drie kanten is begrensd door een grote meander in de Theems. Hoewel de promenades langs de Theems prachtig zijn met geweldige uitzichten, brengt de wandeling rond Millwall Dock je naar het hart van het eiland en onthult een aantal verrassende links naar het verleden.

De Trevi-fontein is een van de meest bezochte en gefotografeerde monumenten ter wereld. Het trekt miljoenen toeristen en is een iconisch symbool van Italië. Als je de fontein gaat bewonderen, kan je niet omheen de Prada publiciteit die rechts van de fontein tegen een huisgevel hangt. Het koppelen van Prada-publiciteit aan de Trevi-fontein is een effectieve marketingstrategie waarbij Prada gekoppeld wordt aan het erfgoed, de symboliek en de zichtbaarheid van de Trevi fontein. Zo positioneert Prada zichzelf naast een culturele en historische referentie die al synoniem is met elegantie, schoonheid en exclusiviteit. Bovendien trekt de fontein dagelijks duizenden bezoekers die foto's maken en deze delen op sociale media. Deze organische publiciteitstruc genereert een enorme hoeveelheid onbetaalde media-exposure en versterkt de connectie van het merk met Italië en luxe.

In de oude haven van Rotterdam probeert de zon doorheen de mist te priemen. Het is zaterdagmiddag en het water van de Maas ligt nu stil, gevangen onder een sluier van grijs. Het lijkt alsof de stad haar adem inhoudt, luisterend naar het gefluister van de winter.

De scheepsmasten steken op als verweerde wachters, omhuld door de witte adem van de Maas. Ze vertellen verhalen, zij het fluisterend, van verre reizen en verloren ladingen. Maar vandaag lijken ze te dromen, net als de haven zelf, in een wereld waar verleden en heden in elkaar overvloeien.

De mist, dik en allesomvattend, doet tijd verdwijnen. De hoge torens en moderne gebouwen van de stad lijken opgelost, alsof Rotterdam zich teruggetrokken heeft naar een eenvoudiger tijd, naar de dagen van houten schepen en scheepslantaarns.